Without Memory

می‌گویند فیلسوفان و اندیشمندان قرن‌بیستم، آنهایی که در اوج شکوفایی اومانیسم، شاهد رواج یافتن نازیسم و فاشیسم بودند، همانهایی که جنگ مبهوت‌کننده دوم جهانی را دیدند و سقوط همه ارزش‌های انسانی و باورهای متعالی فلسفی را، تا مدتها بعد از جنگ چنان ناامید و سرخورده و مایوس بودند که صدای چندانی ازشان برنخاست.
شاید آنها با خودشان می گفته‌اند آیا این بود نتیجه آنهمه تمدن و تفکر و اندیشه‌های متعالی بشر؟ آیا هیتلر و آنهمه خلقی که در پس‌اش احمقانه و غیرمنطقی‌ترین شعارها را دادند و دنیا را به آتش کشیدند، از همان‌جا برآمدند که کانت برآمد و در همان سرزمین آدمها را به جرم دگر دینی و دگراندیشی بی‌خانمان کردند و سوزاندند که تا چند سال پیش حلقه وین در باب غامض‌ترین اندیشه‌های فلسفی قوی‌ترین بیانیه‌ها را می‌داد؟ این‌همه جنایت و پستی از این اروپایی برآمد که درست کم سه‌قرن است که پرچم‌دارِ اندیشه و آزادی در سراسر جهان است؟ زادگاه رنسانس؟ جایی که دم از "مسئولیت سفیدپوست بودن" می‌زد؟

برچسب‌ها: حديث روز